Διασαλεύοντας τη γη
Σύμφωνα με τον Jean-Didler Urbain, η παραλία ενέπνεε φόβο σχεδόν μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Σήμερα, εξημερωμένη πλέον στο μέτρο των παραθεριστικών ηθών, ανακαλεί κατασκευασμένη ουτοπία, αφιερωμένη στον ηλιοτροπικό ηδονισμό. Ο Κωνσταντίνος Γδοντάκης στη σειρά Ερμηνείες:Aναγνώσεις τουριστικών τοπίων (2017-2019) εικονίζει σε δίπτυχα όψεις ενός τουριστικού θέρετρου των Χανίων.
Στη μια το πυκνά κατοικημένο τοπίο προβάλλει ως μηχανισμός τυποποιημένων εμπειριών στη δεύτερη δείχνει μελαγχολικά εκκενωμένο. Τα έργα υπομνηματίζονται με σχόλια που έχει επιλέξει ο Γδοντάκης από το tripadvisor, συνοψίζοντας δειγματοληπτικά τις προσδοκίες και τις εντυπώσεις όσων κοινωνούν της τουριστικής τελετουργίας. Η τυπολογική πειθαρχία και η γραμμή του ορίζοντα που διασχίζει το δίπτυχο συνδέουν χωρικά τις δύο απόψεις. Το δίπτυχο πριν και μετά άλλωστε διαθέτει ιστορική καταγωγή.² Ποιο είναι όμως το πριν και το μετά στην ατέρμονη αυτή εναλλαγή; Ίσως τελικά τα δίπτυχα αναδεικνύουν την αμήχανη απόπειρα να βρεθεί σταθερός δείκτης του πραγματικού σ’ ένα τοπίο με κυλιόμενο ρεπερτόριο. Ή, αλλιώς, μοιάζει
σαν κάποιο περιπλανώμενο τοπίο
να’ ρθε γελώντας και ν’ αδειάστηκε ακατάστατα
μέσα σ’ άλλο τοπίο.³
Ηρακλής Παπαϊωάννου
1. Jean-Didier Urbain, Στην ακροθαλασσιά, η μεταμόρφωση του ταξιδιώτη σε παραθεριστή, εκδόσεις Ποταμός, Αθήνα 2000.
2. Ο Dr Thomas Barnardo χρησιμοποίησε τη φωτογραφία στα οικοτροφεία Stepney Boys Home,όπου παιδιά του δρόμου έβρισκαν στέγη και μαθήτευαν για να γίνουν τεχνίτες. Οι φωτογραφίεςάφιξης στο ίδρυμα και μετά από μήνες παραμονής εκεί, έδειχναν τη διαφορά προσελκύοντας φιλανθρωπία. Ο Bernardo οδηγήθηκε σε δίκη το 1877 με την κατηγορία ότι παραποιούσε τις φωτογραφίες, την οποία μερικώς παραδέχτηκε.
Βλ. https://britishphotohistory.ning.com/profiles/blogs/the-doctor-the-photographs-amp
3. Κική Δημουλά, ‘’καλοκαίρι’’, από τη συλλογή το Λίγο του κόσμου, Στιγμή, Αθήνα 1994, σελ. 29
Disrupting the land
According to Jean-Didier Urbain, the seaside used to inspire fear to people right until the early 20th century. By now tamed to the dictates of vacationing norms, it evokes a constructed utopia, dedicated to helliotropic hedonism.1 In his series Interpretations: Readings of Touristic landscapes (2017-2019) Konstantinos Gdontakis captures in photographic diptychs views of a resort in Chania. In the one part of the diptych, the densely populated landscape appears as a mechanism of standardized experiences; In the second one, appears melancholically evacuated. The works are annotated with comments selected by the photographer from tripadvisor as an indicative sample of the expectations and impressions of those partaking in the tourist ritual. The typological discipline and the horizon line that transverses the diptych spatially connect the two views. The before and after diptych has moreover a long lineage.² But how can anyone tell which part is the before and which the after in this endless alternation? Perhaps the diptychs are ultimately tokens of an attempt to discover a fixed
index of the real, in a landscape with a rotating repertoire.
Alternatively, it looks as if
some wandering landscapes
came laughing and was sloppily emptied
into another landscape.³
Hercules Papaioannou
1. Jean Didier-Urbain, At the Beach, University of Minnesota Press, 2003
(Greek edition: Potamos, Athens, 2000)
2. Dr. Thomas Barnardo used photography at the Stepney Boys’ Home, where homeless boys
found shelter and receiced technical training. His photographs, contrasting the boys’ arrival
at the institution and their state after residing there for some months, revealed the difference
and attracted philanthropic donations. Barnardo was put on trial in 1877, charged with manipulating
the pictures, an accusation he conceded to in part.
See https://britishphotohistory.ning.com/profiles/blogs/the-doctor-the-photographs-amp
3. Kiki Dimoula, ¨Summer¨, from the collection The Little of the World [original Greek edition:
Stigmi, Athens 1994, p.29]